De Rode Ridder

Dagboek, what’s up?! Vandaag heb ik zoiets raars moeten doorstaan! Het begon allemaal toen ik een woeste rivier moest oversteken. De spetters sprongen omhoog in mijn gezicht, bah! Maar een ridder moet dapper blijven, want wat ik aan de overkant zag, jezusmina… Een ridder gekleed in het rood was een prachtig meisje aan het verkrachten! Haar haar zat helemaal door de war, alsof ze in een achtbaan had gezeten, en haar lichte, heldere ogen stonden wagenwijd open van angst. Zoiets kon ik natuurlijk niet laten gaan. Nu had ik een klein probleempje met mijn schatje, mijn Vespa. Ik bedoel, ik ga mijn liefje toch niet verwoesten door door een rivier heen te sleuren? Godzijdank vond ik iets verderop een rustig, ondiep stukje in de rivier. Voorzichtig, maar gehaast, reed ik als een malle door de rivier. Eenmaal aangekomen was ik zeiknat, maar dat kon me niets schelen. Het enige wat ik zag was de verschrikte blik in de ogen van het meisje. Met een rode waas voor mijn ogen sprong ik op de Rode Ridder af. Ik werd er helemaal agressief van! Al snel stroomde zijn donkerrode bloed op de grond, terwijl het meisje nog steeds angstig toekeek vanachter een boom. Ik had de Rode Ridder makkelijk verslagen want ik bedoel, wie wint er nou niet met het Zwaard met de Twee Ringen?! Anyway, toen die rode schoft dodelijk gewond op de grond lag kreeg hij spijt. Eerst geloofde ik hem niet en dacht ik dat die schoft zich aanstelde, maar ik zag aan zijn ogen dat hij het meende. Hij smeekte me om vergiffenis, en begon zelfs te huilen! Hij zei dat hij niet in de hel wilde komen, dat hij bang was voor de duivels en nog veel meer van dat gebrabbel. En toen begon hij me toch te schelden op zijn ouders! Ik probeerde hem te troosten door te vertellen dat ik hem zou helpen. Dat vond ik best cool van mezelf. Ik zei dat God genadig is, zelfs voor de mensen die het het minst verdienen. Als ze maar echt spijt hebben en al hun zonden opbiechten. Ik zei vlug dat ik hem zou helpen zijn lichaam te beschermen voor de duivels, want ik zag dat zijn einde dichterbij was dan dat ik ooit zou durven hopen. Ik wist dat het meisje hem zou moeten vergeven, anders was een kans op een plek in de hemel net zo klein als het winnen van de Staatsloterij. Toen gebeurde er iets wonderlijks. Het meisje kwam achter de boom vandaan en raakte het gezicht van de ridder aan. Ze zei dat ze hem zou vergeven. Ze zag in dat ze er niets aan had om de ridder te haten ook al had hij haar vaak geslagen, en haar broer vermoord (!)
Na al dit plechtige gedoe hoorde ik van de Rode Ridder - die langzaam, steeds moeizamer begon te ademen - dat zijn drie vrienden achter me aan zouden komen om hem te wreken! Nou, toen schrok ik mij de pleures, maar ik had vertrouwen in mijn Zwaard, waarmee ik nog nooit had verloren. Nét toen de Rode Ridder zijn laatste adem uitblies kwamen ze aan op drie geweldige stoere motors. Even was ik onder de indruk, maar snel concentreerde ik me. Dit was (alweer) een gevecht van leven of dood.
Maar ik heb ze makkelijk overmeesterd! Daar lagen ze dan, dood op de grond. Ik wist dat de duivels nu elk moment konden komen, want het was al een tijdje donker. Het meisje was al lang weg, gevlucht naar familie. Met alle kracht die ik nog in me had beschermde ik de ridder tegen de Duivels. Ik zag hoe de andere lijken werden meegesleurd in de hel. Hier wil ik verder liever niet te veel over kwijt.
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: alles is goed gekomen. De rode ridder heeft nu als het goed is een chill leven in de hemel en het meisje zit bij een psycholoog om te praten over haar gevoelens. En ik? Ik zit alweer op mijn Vespa op weg naar Ysabele voor mijn volgende avontuur!